Liczba mieszkańców: 540 (stan na 31.12.2019 r.)
Pierwsza wzmianka o Zaborowie pochodzi z roku 1236 i wynika z niej, iż wieś należała do dóbr biskupa krakowskiego Wisława. Z samej nazwy wiadomo zaś, że była to kiedyś osada za lasami i za borami, których to borów pozostałością jest Puszcza Niepołomicka, lasy bratucickie i lasy radłowskie. Kolejna wzmianka z 1322 roku, czyli z czasów Władysława Łokietka, to wyrok, który oddala roszczenia dziedziców wsi Strzelce Wielkie w zakresie praw do korzystania ze wsi biskupiej Zaborów nad rzeką Uszwicą - wypasu trzody, cięcia drewna na opał i budulec.
Dużą zasługę w rozwoju Zaborowa miała szkoła założona w 1843 roku. Właściciel dworu wybudował w tym celu naprzeciwko kościoła drewniany budynek, a w roku 1876 z inicjatywy mieszkańców gmin: Zaborów, Kwików, Pojawie oraz proboszcza F. Wolfa i tutejszego dziedzica A. Niedzielskiego wzniesiono nową szkołę. Pierwszym nauczycielem i kierownikiem szkoły został Józef Frelich, powstaniec z 1863 roku. Najpoważniejsze zmiany w Zaborowie nastąpiły w XX w. Wybudowano Dom Ludowy, który oddano do użytku 23 X 1936 roku. Tę inicjatywę wspierał Jędrzej Cierniak, najsłynniejszy syn tej ziemi. W latach powojennych powstał ośrodek zdrowia, szkoła podstawowa, zlewnia mleka.
W obrębie cmentarza parafialnego znajduje się cmentarz wojskowy na którym spoczywa 156 żołnierzy austro-węgierskich, niemieckich i rosyjskich. Do ważnych i ciekawych zabytków zaborowskiej ziemi należy drewniana dzwonnica z 1830 roku, kaplica fundacji Aleksandra Gunthera z 1872 roku oraz zabytkowy rokokowo-klasycystyczny pałac z 2 poł. XIX wieku wybudowany z fundacji rodziny Dąbskich, urzekający swa oryginalnością architektoniczną. Jego ostatnia właścicielka, Irena Dąbska, rezydowała tutaj do końca II wojny światowej.
Niemal wszystkie inicjatywy służące rozwojowi wsi były wspierane finansowo przez zaborowian mieszkających w Ameryce, zrzeszonych w Klubie Zaborów w Chicago. Klub powstał w 1926r., a 28 października 2001r. odbyły się uroczyste obchody 75-lecia istnienia, organizacji.
