Nieco historii Gminy Szczurowa
Dzieje Szczurowej sięgają XII wieku, kiedy to po raz pierwszy, przy okazji spisywania testamentu Bolesława Krzywoustego, wzmiankowane zostały tereny szczurowszczyzny. W roku 1138 otrzymał je książę Henryk jako część ziemi lubelsko-sandomierskiej. Powstanie samej Szczurowej – wsi założonej na prawie niemieckim - datuje się na rok 1338. Wtedy to biskup krakowski Jan Grot zezwolił sołtysowi z Niedzielisk na karczowanie lasów zwanych Szczurowa i założenie wsi na obszarze o sporej powierzchni 40 łanów. W nowej wiosce wybudowano młyn i karczmę oraz utworzono parafię, do której w XVIII wieku należały niemal wszystkie wioski z terenu dzisiejszej gminy. W Szczurowej istniała od roku 1596 szkoła parafialna, a także, wyposażony w roku 1615 przez biskupa Piotra Tylickiego, szpital, tzw. Dom Ubogich. Własnością biskupstwa krakowskiego były również inne majątki, głównie Dołęga i Zaborów. Dwór w Dołędze wpisał się do historii dzięki swej roli, jaką odegrał w ruchach narodowo-wyzwoleńczych m.in. w powstaniu styczniowym.
Znaczący swój rozwój Szczurowa zawdzięcza ostatnim właścicielom - Anastazji i Janowi Kępińskim, herbu Nesobia. To oni wybudowali obecny kościół i zespół plebański, pałac, kaplicę i przyczynili się do rozwoju miejscowości.
fot. przed dworem rodziny Kępińskich
Na terenach dzisiejszej gminy, w Górce i Strzelcach Wielkich, istniały także dobra rycerskie. W XIX wieku majątki te stały się własnością ziemiaństwa polskiego, a sama Szczurowa, odtąd własność kolejno Zielińskich i Kępińskich przeżywa swój rozkwit. W okresie tym połączono wieś utwardzoną drogą ze stacją kolejową w Słotwinie, utworzono urząd pocztowy, aptekę i gabinet lekarski oraz wybudowano pałac, plebanię i kościół parafialny.
Na południowy zachód od Szczurowej położona jest jedna z najstarszych wsi w gminie - wieś Strzelce Wielkie. W przeszłości pierwszym właścicielem majątku strzeleckiego była rodzina Wątróbków herbu "Oksza". Posiadłość często zmieniała właścicieli, z czasów świetności Strzelec Wielkich pozostał do dnia dzisiejszego zabytkowy dwór.
Na terenie dzisiejszej gminy istniał także majątek w Górce, którego pierwszy właściciel nazywał się Górka i stąd wzięła się również nazwa miejscowości. Ostatnią właścicielką posiadłości była hrabina Krasicka, jej majątek swym obszarem obejmował 123 ha.
Na prawym brzegu Raby, przy jej ujściu do Wisły, usytuowana jest historyczna miejscowość Uście Solne. Miejskie prawo magdeburskie nadał Uściu Solnemu 18 maja 1360 roku król Kazimierz Wielki. Swą bogatą historię królewskie miasto zawdzięczało położeniu na szlaku solnym, biegnącym z Bochni do Gdańska. Przy nim następował szybki rozwój handlu, rzemiosła oraz rolnictwa. Jeszcze za czasów Kazimierza Wielkiego Uście Solne stanowiło podrzędztwo królewskie. Samo miasto i jego okolica zaopatrywały dwór królewski oraz zamek myśliwski w Niepołomicach w chleb, piwo i warzywa. Stąd wywodzili się liczni duchowni oraz studenci Uniwersytetu Jagiellońskiego.
fot. Orkiestra Dęta z Uścia Solnego (29 czerwca 1938 r.)
